ดูละครปิ่นอนงค์ ตอนที่ 21 Pin Anong 偷心俏冤家 21

>> Watch online ปิ่นอนงค์ ตอนที่ 21
ปิ่นอนงค์ ตอนที่ 1 โดย ASTVผู้จัดการออนไลน์

จอมแค้นจัด มองจ้องหน้าปิ่นอนงค์เขม็ง
“ทำไมปิ่นทำกับเราแบบนี้”
“จอม ปิ่นไม่ได้คิดร้ายกับจอม”
“ไม่คิดร้าย แต่ปิ่นก็ไม่เคยเห็นเราในสายตา ไม่เคยเห็นค่าความรักของเรา” จอมประชด
“ความรักจะมีค่าต่อเมื่อแกรู้จักใช้สติปัญญาแยกแยะ แต่นี่แกทำทุกอย่างแค่เพื่อให้ได้ปิ่นไป แกไม่ได้โง่หรอกจอม แต่แกเห็นแก่ตัว แกตั้งใจมองข้ามความถูกต้องทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองได้ครอบครองปิ่น” ใหญ่บอก


ครองสุขเยาะ “ฟังแล้วความรักของแกสองคนนี่มันช่างถูกต้องสูงค่าเหลือเกินนะ เอาซิ ถ้าเธอเห็นใจมันก็ปล่อยมันไปเสพสุขด้วยกันเลย จอม”
“ไม่มีวัน ผมไม่ยอมให้ใครมาเหยียบย่ำหัวใจผมอีกแล้ว” จอมเสียงกร้าวบอกกับคนงาน “จับทุกคนมัดไว้”
คนงานกรูเข้าไปจับพวกผู้หญิง จอมเข้าสู้กับใหญ่หลายคิว ผลัดกันแพ้ชนะ พอใหญ่ได้ทีคร่อมข้างบนจะชักปืน
ครองสุขพยักหน้าให้เจิดกะก้าน สองแสบเข้าเตะปืนใหญ่จนกระเด็นหลุดมือไป จากนั้นศอกเข้าตรงสะบ้าจนใหญ่ทรุดลงไปที่พื้น ครองสุขเดินมาเก็บปืนอย่างใจเย็นแล้วหันมาจ่อใหญ่
“อย่าค่ะ คุณนาย อย่าฆ่าใครอีกเลย ถ้าจะฆ่า ขอให้ปิ่นเป็นศพสุดท้าย ปล่อยคนอื่นไป”
“แกคิดว่าแกมีค่าพอจะมาต่อรองเหรอนังปิ่น สำคัญตัวผิดไปแล้ว”
“ไม่ต้องขอร้องมันปิ่น ยังไงแกก็หนีไม่รอด ถึงไม่มีใครจับแกได้ กรรมก็ต้องตามทันแก” ใหญ่ตอกหน้าครองสุขยิ้มหยัน
“งั้นฉันก็ต้องรีบตัดเวรตัดกรรมซะ แล้วกรรมของฉันก็คือแก”
ครองสุขจะฆ่าเอง จอมจับมือไว้ ครองสุขตวาด “นี่เธอยังไม่เลิกโง่อีกเหรอ”
“ผมขอฆ่ามันด้วยมือผมเอง”
จอมแย่งปืนมาจ่อเอง “ไม่นะจอม ถ้าจอมฆ่าคุณใหญ่เราจะไม่มีวันให้อภัยจอม เราจะเกลียดจอมไปตลอดชีวิต”
“มันจะเป็นไรไปล่ะปิ่น ในเมื่อปิ่นก็ไม่เคยรักเราอยู่แล้ว”
ใหญ่ทะลึ่งตัวจะสลัดออก จอมตบด้วยปืนใหญ่ทรุดลงไปอาการมึนๆ แล้วเตะอีกที ปิ่นอนงค์สะบัดคนงาน วิ่งมากอดใหญ่แน่น
“คุณใหญ่”
“เอาปิ่นไปขังแยกกับนังหวานนังน้อย ไอ้ใหญ่ฉันจัดการเอง” จอมสั่งการ
เจิดกับก้านลากปิ่นอนงค์ไป ปิ่นอนงค์ดึงมือใหญ่จนหลุดจากกัน
หวานกับน้อยร้องไห้ตัวสั่น ถูกคนงานคุมตัวไป

ทัศนีย์โดนผลักเข้ามาในห้อง ประตูปิดดังปัง ทัศนีย์ถลาไปรีบเปิดประตู แต่ประตูโดนล็อกจากด้านนอก
“เปิด เปิดประตูเดี๋ยวนี้ ไอ้บ้า”
ทัศนีย์หันกลับมาอย่างหงุดหงิด เห็นทรรศนะถูกมัดมือไพล่หลัง นั่งทอดอาลัยอยู่ตรงมุมห้อง
ทัศนีย์รีบเข้าไปแก้มัดให้พี่ชาย ทรรศนะบอก “พี่จะไปช่วยปิ่น เลยถูกคุณน้าจับขังเอาไว้”
“คุณน้าเป็นฆาตกร ฆ่าคุณไพศาล ฆ่าป้าอุ่น ฆ่าไอ้ธีระ ฆ่าทุกคนที่ขวางทาง คุณน้ายึดไร่ไพศาล ที่พี่นะเดินไม่ได้ ก็แผนคุณน้าใช่มั้ย”
“ใช่...แต่คุณน้าทำเพื่อพี่ อยากช่วยให้พี่สมหวังกับปิ่น” ทรรศนะพยักหน้า ท่าทียังงมงายอยู่กับคำหวานลวงๆ ของแม่
ทัศนีย์รีบบอก “แต่ตอนนี้คุณน้ากำลังจะฆ่าคุณใหญ่รายต่อไปไม่พ้นปิ่นอนงค์”
ทรรศนะเครียดขึ้นมาทันที

ปิ่นอนงค์ถูกจับมัดมือไพล่หลังไว้ จอมเดินเข้ามาหา ปิ่นอนงค์ห่วงใหญ่ใจจะขาด ถามอย่างร้อนใจ
“จอม คุณใหญ่ล่ะ จอมเอาคุณใหญ่ไปไหน”
“ห่วงมันมากหรือปิ่น” จอมถามเสียงเข้ม
“ไม่ใช่ ปิ่นห่วงจอม ความโกรธแค้น ความชิงชัง ที่มีกับใครก็ตาม เราเปลี่ยนแปลงแก้ไขที่ใจเราได้ แต่ความผิดที่ฆ่าคนตาย มันจะติดตัวเราไปตลอดชีวิต ล้างออกยังไงก็ไม่หมด” ปิ่นอนงค์พยายามจะเกลี้ยกล่อมจอม
จอมหน้านิ่ง “เราให้โอกาสปิ่นครั้งสุดท้ายก็ได้ ถ้าปิ่นตกลงทำตามที่เราขอ เราจะยอมปล่อยคุณใหญ่ไป”
“ได้ ปล่อยคุณใหญ่ไปเถอะ ปิ่นยอมทุกอย่างที่จอมต้องการ”
“ยอมเป็นเมียเราด้วยงั้นหรือ”
“ใช่” ปิ่นอนงค์ตอบโดยไม่ต้องคิด
จอมกระชากปิ่นอนงค์เข้ามาหา ปิ่นอนงค์จ้องหน้าจอมบอกด้วยเสียงหนักแน่นท่าทีแน่วนิ่ง
“แต่จอมจะได้แค่ร่างกายของปิ่น จะไม่มีความรัก ความเป็นเพื่อน ความรู้สึกดีๆ มันจะไม่มีอีกต่อไป”
จอมยิ้มอย่างเจ็บปวด แต่ก็ยอมรับความพ่ายแพ้แล้ว
“นี่ซิ ถึงจะเป็นปิ่นของเรา”
เจิดกะก้านเดินก๋าเข้ามา “ขุดหลุมให้มันแล้ว ที่บึงน้ำข้างไร่ น้ำมันกับยางพร้อม” เจิดบอก
“ดี”
จอมเดินออกไป ปิ่นอนงค์ตะโกนก้อง “จอม อย่านะ จอม”
เจิดกับก้านมองหน้ากันยิ้มสะใจ

สมุน 2 คน ลากใหญ่ตรงไปที่รถกระบะ ที่รถยังมีสมุนยืนอยู่อีก 3 คน
ใหญ่เหลือบตามองสมุน 2 ที่ถือพลั่ว แล้วแกล้งเข่าทรุดก้มหน้าแหกปากร้อง
“โอ๊ย”
“เฮ้ยอย่าลีลา เดี๋ยวปัด” สมุนคนหนึ่งตะคอก
พอสมุนก้มตัวลงมาจะดึงใหญ่ขึ้น ใหญ่ใช้หัวกระแทกคางสมุนคนนั้นจนหงายเงิบไปแล้วแย่งพลั่วมาได้
บิดตัวตีสมุนคนนั้น ทรุดกับพื้น หันไปตีสมุนที่อยู่ด้วยทรุดไปอีกคน
เหล่าสมุนที่รถเข้ารุมใหญ่ ใหญ่ปล่อยอาวุธครบสูตรสมศักดิ์ศรี หมัด หัว เท้า เข่า และศอก
เหล่าสมุนย่ำแย่คลุกพื้นบ้าง ยืนกุมท้องบ้าง สะบักสะบอม
ใหญ่ยืนจังก้า แต่พอหันกลับจะไป เจอหมัดหนักๆ ของจอมไปเต็มเปา
ใบหน้าใหญ่แหงนหงาย จอมเตะก้านคอ หมุนตัวเตะจระเข้ฟาดหาง
ใหญ่เลือดออกจมูก เหล่าสมุนทั้ง 5 เข้าไปรุมกระทืบด้วยความแค้น
จอมวิ่งมา ตะโกนลั่น “เฮ้ย พอแล้ว”
ใหญ่แน่นิ่งไปแล้ว “พอแค่นี้ ให้มันตายตรงนี้เดี๋ยวตำรวจจะดมกลิ่นมาถึง ฉันจะเอามันไปอำพรางศพเอง แกสองคนไปกับฉัน”

สมุนทุกคนหยุดกึก สมุน 2 คนพยุงปีกลากใหญ่ตามจอมไปที่รถ
------------------------------------------------------------------


เสี่ยตงนั่งอยู่บนเตียงในเซฟเฮ้าส์หน้าเครียดเคร่ง ปานเทพเดินเข้ามาหา

“เสี่ยโทร.เรียกผมทำไม”
เสี่ยพยุงตัวลุกยืน ยังมีอาการบาดเจ็บที่ขา
“แน่ใจนะว่ากฎหมายเอาคุณนายเข้าคุกได้”
ปานเทพคาดไม่ถึงว่าเสี่ยจะยอมช่วย

ขณะที่ถวิลโกยฟางอยู่ที่ฟาร์มแพะ เปี๊ยกวิ่งทะเล่อทะล่าเข้ามา หน้าตาตื่นตกใจ เปี๊ยกส่งภาษาถวิลพยายามแกะกิริยาแปลซับไทยทีละท่า
“คุณใหญ่ ปิ่น หาย ถูกจับ”
ถวิลตบไหล่เปี๊ยก “ไปไอ้เปี๊ยก”
จังหวะนั้นเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ถวิลรับสาย นิ่งฟัง “ฮัลโหล...ไอ้จอม”
ถวิลตาค้าง คาดไม่ถึง หน้าเครียดอยู่ 5 วิ เปี๊ยกอยากรู้จัดอ้อแอ้ๆ ถามว่าอะไร ถวิลไม่ตอบรีบวิ่งไปอย่างเร็ว เปี๊ยกร้องเรียกให้รอด้วย แล้ววิ่งจู๊ดตามไป

ที่บริเวณบึงน้ำในราวป่า สมุนจอม 2 คนลากใหญ่ลงจากรถ ผลักล้มไปริมหลุมที่ขุดเตรียมไว้แล้ว
ใหญ่พยายามลุกแต่ลุกไม่ขึ้นสมุนออกความเห็น
“เอาไงดีผู้จัดการ จะฝังมันทั้งเป็น หรือจะเป่าสมองมันก่อนดี”
“พวกแกหลีกไป ฉันกับมันมีบัญชีแค้นกันอยู่ ฉันจะจัดการด้วยมือฉันเอง”
จอมยกปืนขึ้น สมุนหลบไปด้านข้าง จอมเล็งไปที่ใหญ่ ใหญ่จ้องจอมคิดว่าวันนี้กูตายแน่
“ลาก่อนไอ้คุณใหญ่”
จอมกำลังจะยิง ใหญ่หลับตาเสียงปืนดังเปรี้ยง ใหญ่สะดุ้งสุดตัวคิดว่าโดนยิง
แต่กลับเป็นสมุนที่ถูกยิงขาลงไปนอนดิ้น สมุนอีกคนงงตาเหลือกจอมยิงใส่ไม่ให้มันสงสัยนาน กระสุนเจาะเข้าที่ขา ลงไปนอนดิ้นอีกคน
ใหญ่ลืมตามองงงๆ หันมามองสบตาจอม

จอมลงจากรถเดินมาที่หน้าโรงนาเก็บฟาง พูดโทรศัพท์อยู่
“ผมฆ่าไอ้ใหญ่เรียบร้อยแล้วครับ ส่วนปิ่นผมขอทรมานให้สมใจผมก่อน”
ครองสุขเดินนวยนาดอยู่หน้าเรือนใหญ่ คุยโทรศัพท์มือถืออยู่กับจอม “แหม แสดงว่าฉันรู้ใจเธอซิจอม ฉันสั่งให้ไอ้เจิด ไอ้ก้านมันทรมานนังปิ่นให้เธอแล้ว รับรองว่า สะใจเธอแน่”
จอมร้องลั่น “คุณนายจะทำอะไรปิ่น ฮัลโหลๆ”
ครองสุขตัดสายไป ใบหน้าเหี้ยมโหด แค้นเพราะรักไม่สมรัก
“นึกว่าฉันจะหลงแกจนโง่เหรอ ไอ้จอม เมื่อแกไม่รักฉัน ฉันก็ไม่จำเป็นต้องเอาแกไว้”

ปิ่นอนงค์พยายามบิดเชือกให้หลุดจากข้อมือ เชือกคลายปมเริ่มหลุด
จังหวะนั้นประตูโรงนาเก็บฟางถูกเปิดออกเห็นเจิดกับก้านเดินเข้ามา ปิ่นอนงค์ถดตัวหนีไปจนสุดกองฟาง ไม้เท้าของไพศาลวางอยู่บนพื้นด้านหลังปิ่นอนงค์นั่นเอง
“อย่าเข้ามานะ”
เจิด ก้าน เดินย่างสามขุมเข้าหาช้าๆ ในมือเจิดถือเชือกเส้นใหญ่ ทำท่าม้วนบิดไปมาจ้องปิ่นอนงค์เขม็ง
เจิดพูดเย้ยหยัน “คุณนายส่งฉันมาช่วยเธอให้ตายสบายขึ้น รับรองแค่ทรมานอึดใจเดียว ไม่มีเลือดสาดกระจายให้อุจาดตา จากนั้นก็ค่อยถึงคิวไอ้จอม”
ปิ่นอนงค์ตาค้าง “นี่คุณนายจะฆ่าจอมเหรอ ทำไม”
“อันนี้ก็ไม่รู้นะ อาจจะอยากให้เธอกับไอ้ใหญ่มีเพื่อนมั้ง” เจิดบอก
ก้านจ้องปิ่นอนงค์แววตาหื่น รู้สึกเสียดาย “เฮ้ย ข้าเล็งนังปิ่นนี่มาตั้งแต่เห็นหน้าครั้งแรกแล้ว ขอให้มันได้ทำบุญบริจาคร่างกายสงเคราะห์สัตว์โลกผู้ยากไร้รักอย่างข้าซักครั้งเถอะวะ” ก้านขอ
“เออเว้ย...จิตเป็นกุศล งั้นข้าขออนุโมทนาต่อคิวก็แล้วกัน”
เจิดบอกแล้วเดินหนีไปทางอื่น ก้านเดินเข้าหาอนงค์ปิ่น ถอดหัวเข็มขัด มือของปิ่นอนงค์หลุดจากเชือกควานเจอไม้เท้าจากหน้าหวาดกลัวเป็นหน้านิ่ง ก้านก้มตัวไปหาปิ่นอนงค์ จับไหล่อย่างย่ามใจ
ปิ่นอนงค์เอาปลายไม้เท้าทิ่มเข้าตาก้านโดนจังๆ ก้านปิดตาล้มลงไปดิ้นพร่าด ปิ่นอนงค์ลุกวิ่งหนีสุดชีวิตพร้อมไม้เท้า เจิดได้ยินเสียงก้านร้องหันมาชักปืนจ่อไปที่ปิ่นอนงค์ทำท่าจะจริง
“พิษสงร้ายนักอีนี่”
เสียงจอมตะโกนมา “หมอบลงปิ่น”
ปิ่นอนงค์ก้มหมอบตามสัญชาตญาณ จอมยืนอยู่ที่หน้าประตูยิงใส่เจิด โดนหัวไหล่ซ้ายข้างที่ไม่ได้ถือปืน เจิดทรุดลงไป
จอมวิ่งเข้าไปคว้ามือปิ่นอนงค์ “หนีปิ่น”

จอมพาปิ่นอนงค์วิ่งออกมาที่หน้าโรงนาเก็บฟาง ตรงไปที่รถ ปิ่นอนงค์ถือไม้เท้าไปด้วย
สองคนไม่รู้ว่าที่ด้านหลังเวลานั้น เจิดกับก้าน ตามออกมาหยุดยืนระยะไกล ยิงใส่จอมกับปิ่นอนงค์พร้อมๆ กันหลายนัด เสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหว
จอมถูกกระสุนปืนกระหน่ำยิงจนกระสุนหมด โดยที่ปิ่นอนงค์ไม่รู้
จอมผลักปิ่นอนงค์ไปที่รถอย่างแรง จนไม้เท้าในมือตก “รีบไป ไม่ต้องห่วงเรา”
“หนีไปด้วยกันนะจอม
จอมมองปิ่นอนงค์แล้วดึงเข้ามากอดอย่างแสนรัก
“จอมขอโทษ จอมรักปิ่น รีบไปหาคุณใหญ่ที่บึงน้ำข้างไร่ นี่เป็นสิ่งเดียวที่จอมจะให้ปิ่นได้”
ปิ่นอนงค์ตัดใจวิ่งไปทางประตูคนขับ
จากนั้นจอมหันกลับไป หาเจิดกับก้าน มองจากด้านหลังเห็นแผลถูกยิงที่กลางหลังของจอม 2 นัดแล้ว เลือดอาบเสื้อ เจิดกับก้าน เดินเล็งปืนเข้าหาจอม
จอมประคองตัวเดินเข้าหาเจิดกับก้านอย่างไม่กลัวตาย ก้านยิงใส่อีกสามนัด จอมสะดุ้งเฮือก เลือดไหลออกมาทางมุมปาก จอมร้องบ้าคลั่งวิ่งเข้าชาร์จก้าน บีบคอแน่น
เจิดจะยิงซ้ำอีก แต่กระสุนหมด ลูกน้องวิ่งกรูกันมา เจิดคว้าปืนลูกน้องคนหนึ่ง
“จัดการไอ้จอม” เจิดสั่งการแล้ววิ่งตามปิ่นอนงค์ไป ในจังหวะที่ปิ่นอนงค์วิ่งกลับมาเอาไม้เท้า แล้วหันกลับจะขึ้นรถ เจิดยิงใส่ปิ่นอนงค์ไม่ยั้ง ปิ่นอนงค์ขึ้นรถขับออกไป
ลูกน้องครองสุขเข้ามากระชากจอม ออกมาทั้งต่อยทั้งเตะ จอมบ้าคลั่ง สู้ไม่ยอมล้ม เจิดหันมามองยิงอีกสองนัด ร่างจอมสะดุ้งเฮือก จากนั้นค่อยๆ ทรุดลง เหลียวมองตามปิ่นอนงค์ที่ขับรถออกไปแล้ว

จอมคว่ำหน้าลงกับพื้น แก้มที่แนบพื้นมองตามส่งปิ่นอนงค์ไปเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ดวงตาของชายหนุ่มจอมมุทะลุ จะค่อยๆ ปิดลง

ทรรศนะถือดัมเบลเหล็ก ตีลูกบิดแรงๆ จนหลุดห้อยต่องแต่ง ทรรศนะวางดัมเบลลงที่พื้นเปิดประตู จะออกไปพร้อมทัศนี ครองสุขยืนขวางประตูเดินเข้ามา ทั้งคู่ตกใจถอยกรูด
ครองสุขเดินเข้าหา “ฝันร้ายของครอบครัวเราผ่านไปแล้ว ป่านนี้ไอ้ใหญ่มันคงตายไปแล้ว เราได้เป็นเจ้าของไร่ไพศาล โดยสมบูรณ์ซะที”
“ผมไม่ต้องการไร่นี้ ปิ่นอยู่ไหน คุณน้า”
“มันก็ตามไปอยู่กับผัวมันน่ะสิ” ครองสุขพูดเสียงเย็นเฉียบ
ทรรศนะช็อก ทรุดนั่งลงบนเตียง
“คุณน้าใจร้าย นีก็ไม่อยากได้เหมือนกัน ไร่นี้มีแต่เลือดมีแต่ศพ”
ทรรศนะเข้าไปเกาะแขนครองสุขพูดอ้อนวอน “คุณน้าไปมอบตัวกับตำรวจเถอะครับ มันเกินไปแล้วคุณน้าไปไกลเกินไปแล้ว”
ครองสุขสะบัดแขนออก “นี่แกสองคนเป็นบ้าอะไร โง่หรือเปล่า ต่อไปนี้แกจะมีมีเงินทองใช้กันไม่ขาดมือ ไม่ชอบหรือยังไง”
“ผมไม่กล้าใช้เงินที่ได้มาจากการฆ่าคนหรอกครับ ผมกับทัศนีย์จะไปจากที่นี่ เราจะไม่กลับมาอีก”
จังหวะที่ทรรศนะจูงมือทัศนีย์จะไป เสียงรถหวอตำรวจดังเข้ามา

ครองสุขตกใจหน้าตื่น ทรรศนะกับทัศนีย์ชะงัก
----------------------------------------------------------------


ตำรวจ 6 นาย ยืนเป็นแผงที่โถงเรือนใหญ่ ทรรศนะกับทัศนีย์เดินลงบันไดมา ทัศนีย์หวาดผวาท่าทางกลัวมากๆ ทรรศนะพยายามสงบอารมณ์ ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

“มีอะไรครับ คุณตำรวจ”
“เรามาเชิญตัวคุณนายครองสุขไปสอบสวน”
ทรรศนะชะงัก “เรื่องอะไรครับ”
ปานเทพประคองเสี่ยตงแหวกทางตำรวจเข้ามา
เสี่ยตงเอ่ยขึ้น “ก็เรื่องที่คุณนายครองสุขวางยาพิษฉันน่ะซิ”
“เสี่ยตง” ทัศนีย์ตกใจ
ปลอดเดินขึ้นมายืนข้างเสี่ยตงอีกด้าน “แล้วก็ยังมีข้อหาฆ่าคนตายอีก บอกมานังคุณนายอยู่ที่ไหน”
จังหวะนั้นครองสุขลงบันได้แอบดูอยู่ตรงมุมห้อง
“เสี่ยตงมันยังไม่ตาย” ครองสุขคิดหาทางหนี

ด้านปิ่นอนงค์ขับรถมือเดียว ยิ้มน้อยๆ ยินเสียงจอมก้องในหัว
“รีบไปหาคุณใหญ่ที่บึงน้ำข้างไร่ นี่เป็นสิ่งเดียวที่จอมจะให้ปิ่นได้”
ปิ่นอนงค์พยายามประคองพวงมาลัย สีหน้ามุ่งมั่นต้องไปหาใหญ่ให้ได้

“คุณน้า ไม่อยู่” ทรรศนะโกหก
ปานเทพเห็นทัศนีย์ยืนสั่นรู้ว่าโกหก “จริงเหรอทัศนีย์ ถ้าเธอโกหกจะถูกข้อหาสมรู้ร่วมคิดนะ”
ทัศนีย์หน้าถอดสี “แล้ว แล้วคุณน้าจะโดนประหารชีวิตมั้ย”
ครองสุขรู้ว่า แย่แน่ ตัดสินใจวิ่งออกไปทางประตูด้านหลัง
“นั่น มันอยู่นั่น”
ปลอดเห็นชี้ไปที่ครองสุข
ครองสุขวิ่งหนีไปด้านหลัง ตำรวจเล็งปืนไปทางด้านหลังครองสุข
“หยุด ไม่งั้นยิง”
ทรรศนะเข้ามาขวางตำรวจไว้ “อย่ายิง ครับ อย่า”
เหตุการณ์ชุลมุน ทรรศนะดันกับตำรวจ ทัศนีย์เงอะงะ ส่วนปลอด วิ่งชนทัศนีย์ร่างกระเด็นเข้าไปในอ้อมกอดปานเทพ ปลอดไล่ตามครองสุข
ในที่สุดตำรวจรวบตัวทัศนีย์กับทรรศนะ ส่วนกำลังที่เหลือ 3 นายไล่ตามไปติดๆ เสี่ยตงยืนเกาะเก้าอี้เพราะยังเจ็บขาอยู่ ตะโกนบอกเหยงๆ
“อย่าปล่อยให้มันหนีไปได้นะคุณตำรวจ”

ครองสุขวิ่งออกมาด้านนอก เจิดกับก้านวิ่งหน้าตื่นมาหา ยังไม่รู้ว่ามีตำรวจ
“ไอ้จอมมันทรยศ ผมยิงมันตายไปแล้ว แต่นังปิ่นหนีไปได้”
“โอ๊ยช่างหัวมัน หลีกไป”
ครองสุขวิ่งไปทางรถ ปลอด กับตำรวจวิ่งออกมา เจิดตกใจยิงใส่ปลอดก่อน ปลอดกระโดดหลบ
ก้านยิงใส่ตำรวจ ถูกตำรวจยิงสวนพร้อมกัน เจิดกะก้านยิงสู้ ตำรวจโดนยิ่งกระเด็น ไปคนหนึ่ง
ปลอดหยิบปืนตำรวจ ยิงสวนเปรี้ยงๆ เจิดกะก้านโดนกระสุนตายคาที่ทั้งคู่
ตำรวจไล่ตามครองสุข เห็นครองสุขขับรถหนีไปไม่ทิ้งฝุ่น
“ตามเร็ว” หัวหน้าตำรวจตะโกนก้อง
ตำรวจวิ่ง กลับไปที่รถ ปานเทพวิ่งมาพอดี
“พ่อเป็นไง”
“ไม่เป็นไร ไปที่รถเร็ว
ปลอดกับปานเทพไปทางเดียวกับตำรวจ

เวลาเดียวกันปิ่นอนงค์ขับรถมาจอดริมบึง ก้าวลงจากรถ เดินเหลียวรอบทิศหาใหญ่ ยังไม่รู้ตัวว่าตัวเองโดนยิง
ปิ่นอนงค์หน้าซีดเป็นไข่ต้ม เหงื่อเต็มหน้า เดินลากเท้ามา กัดฟันใช้ไม้เท้าพยุงตัวเดินต่อ
สายตาเริ่มพร่าเลือน เห็นมีคนสามคนเดินมา แต่มองเห็นไม่ชัด
ปิ่นอนงค์รวบรวมกำลัง เพ่งมองเห็นเป็น เปี๊ยก ถวิล พากันประคองใหญ่เดินมา ปิ่นอนงค์ยิ้มออกมาอย่างดีใจ
“คุณใหญ่”
ปิ่นอนงค์ฝืนตัวเดินต่อไปไม่ไหวล้มลงกับพื้น
ใหญ่หันมาเห็นสะบัดตัวจากถวิล เปี๊ยก โผนทะยานวิ่งไปหา ประคองปิ่นอนงค์ไว้ในวงแขน
ปิ่นอนงค์ลูบไล้แก้มใหญ่อย่างรักใคร่ “คุณใหญ่ยังไม่ตายจริงๆ ด้วย”
“ชั้นไม่เป็นอะไร จอมไม่ได้ฆ่าฉัน”
ถวิลรีบบอก “จอมมันโทร.ให้ผมมาช่วยคุณใหญ่ มันรู้แล้วว่ามันถูกหลอกใช้ตอนที่คุณใหญ่แอบไปช่วยผม ไอ้จอมมันก็สงสัยแล้ว”
ถวิลเล่าเรื่องให้ทุกคนฟัง
ตั้งแต่ตอนที่จอมฟาถวิลมาส่งแล้วจะถู฿กลูกน้องครองสุขฆ่าทิ้ง แต่ใหญ่แอบช่วยยิงลูกสมุนครองสุข จนเตลิดหนีไป

จอมมานอนเฝ้าปิ่นอนงค์ที่หน้าห้อง แล้วสะดุ้งตื่น
ถวิลเล่าต่อ “วันที่มันไปนอนเฝ้าหน้าห้องหนูปิ่น มันก็ได้ยินเสียงคุณใหญ่ มันก็เลยสะกดรอยตามนังหวานไปที่ฟาร์มแพะ”

ในขณะที่ถวิล เปี๊ยกช่วยกันจับแพะให้จินตนาตรวจสุขภาพ หวานวิ่งเข้ามา
“ไอ้เปี๊ยก คุณใหญ่ล่ะ ปิ่นให้มาตาม”
เปี๊ยกชี้ๆ ไปทางหนึ่ง จินตนาเงยหน้าขึ้นมา เห็นจอมยืนจังก้ามองจ้องอยู่ห่างออกไป
จินตนาลุกยืนพรวด “จอม”
ถวิลตกใจ จอมหน้าตาถมึงทึงโพล่งขึ้น “คนที่ช่วยชีวิตพ่อวันนั้น คือไอ้ใหญ่จริงๆ ทุกคนรวมหัวกันหลอกผม” มองจินตนาอย่างผิดหวัง “ทั้งเพื่อน” หันไปมองถวิล “ทั้งพ่อ”
ถวิลเดินไปหาจอม “เอ็งมันคนมุทะลุ ใครจะกล้าบอกความจริงกับเอ็ง นังคุณนายมันตัวร้าย ถ้าเอ็งคิดจะพิสูจน์ก็ไม่ยาก”

จอมทำตามแผนที่พ่อแนะนำ มอมเหล้าสมุนเสี่ยตง 2 คน จนเมาปลิ้น
จอมพูดขึ้นเบาๆ “ฉันได้ยินมาว่า เสี่ยตงเคยจับคนกดน้ำตายคามือจริงหรือ”
สมุนคนหนึ่งนึกไปนึกมา ถามขึ้นมาแบบเมาๆ “เสี่ยเคยทำอย่างนั้นด้วยหรือวะ”
“ก็นังอุ่นเรือนแม่นังปิ่นอนงค์ไง แต่เสี่ยไม่ได้ทำเองเว้ย นังคุณนายต่างหาก” สมุนอีกคนว่า
“ฉันจำได้แล้ว เสี่ยให้ฉันสะกดรอยตามดูคุณนาย คุณนายโคตรโหดเลย จับบีบคอกดน้ำ ชั้นเห็นเต็มสองตา”
“ช่าย ไอ้ใหญ่มาทีหลัง นังอุ่นกลายเป็นผีไปแล้ว” สมุนเสี่ยตงทั้ง 2 คนเล่าอย่างสะใจ
จอมบีบแก้วมือสั่น หูตาสว่าง

ถวิลเอ่ยขึ้น “ไอ้จอมมันเลยหูตาสว่าง”
ปิ่นอนงค์พยายามฝืนใจพูด “จริงสิ จอม จอมถูกไอ้เจิด ไอ้ก้านรุมทำร้าย ลุงหวิน คุณใหญ่ ไปช่วยจอมด้วย จอมเป็นคนช่วยปิ่นให้หนีมา”
ถวิลห่วงลูกชาย “ผมจะรีบไปดูไอ้จอมก่อน” ถวิลสั่งเปี๊ยก “เอ็งอยู่นี่แหละ”
ถวิลวิ่งไปเร็วรี่ ใหญ่กอดปิ่นอนงค์แน่น จูบหน้าผากอีกหลายหน
"ฉันนึกว่าจะไม่ได้เจอเธออีกแล้ว ปิ่น"
ปิ่น ปิ่นก็ดีใจที่ได้เจอคุณใหญ่อีก โอ๊ย
ปิ่นอนงค์ร้องขึ้นจังหวะที่มือใหญ่ไปโดนเอว ใหญ่รู้สึกถึงน้ำที่เปื้อนมือ ใหญ่แปลกใจมากจึงยกมือขึ้นดู เห็นเลือดเต็มมือ
“เลือด” ใหญ่อุทานอย่างตกใจ
เปี๊ยกทรุดลง ก้มดู แล้วร้องอ้อแอ้ ลั่น
เมื่อเห็นด้านหลังปิ่นอนงค์เลือดโชก แผลข้างหลังทะลุรูใหญ่
ใหญ่รีบพลิกดูที่เอว ปิ่นอนงค์ปล่อยมือที่กุมเอวไว้ เห็นรูปืนเล็กๆ เลือดไหลไม่หยุด
“ปิ่นถูกยิง” ใหญ่ตกใจ ตาค้าง
ปิ่นอนงค์คอพับไป ใหญ่เขย่าตัว “ปิ่นๆ ตื่นขึ้นมา มองหน้าฉัน ปิ่นๆๆ”
ปิ่นอนงค์พยายามปรือตาขึ้นมาอีกครั้ง
“คุณใหญ่” ยิ้มให้ “ปิ่นไม่เป็นไร ปิ่นไม่เจ็บเลย คุณใหญ่ไม่ต้องห่วง”
“แข็งใจไว้นะ ปิ่น เปี๊ยกมาช่วยกัน”
เปี๊ยกรีบเข้ามาช่วยพยุง ปิ่นอนงค์ขืนตัวไว้ พูดเสียงแผ่วๆ “คุณใหญ่ สัญญากับปิ่นนะคะ ว่าคุณใหญ่จะไม่ผูกใจเจ็บคุณนาย แม่ปิ่น แล้วก็ศัตรูคุณใหญ่ทุกคน ปิ่นไม่ได้ขอเพื่อแม่ หรือคนเหล่านั้น แต่ปิ่นขอเพื่อตัวคุณใหญ่เอง ปิ่นอยากเห็นคุณใหญ่ใช้ชีวิตที่เหลืออย่างมีความสุข”
ใหญ่พยักหน้าหงึกๆ “ฉันรับปากเธอได้ทุกอย่าง แต่เธอต้องสัญญากับฉันว่าเธอจะไม่ทิ้งฉันไป เธอต้องเข้มแข็ง”
ปิ่นอนงค์ยิ้ม “ไม่ว่าปิ่นจะอยู่ที่ไหน ปิ่นจะจำความรักของคุณใหญ่ไว้ ตลอดไป”
“ไม่ ปิ่น เราต้องอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า ฉันไม่ยอมให้เธอจากฉันไปอีกแล้ว”
ใหญ่กอดปิ่นแน่น ปิ่นมือตก เปี๊ยกตะลึงน้ำตาไหล
ภาพเหตุการณ์ความรักความหลังของใหญ่กับปิ่นอนงค์ พร่างพรูในสำนึกสุดท้ายของปิ่นอนงค์ราวกับสายน้ำไหล
ตอนที่ใหญ่กับปิ่นอนงค์วิ่งเล่นไล่กันในทุ่งข้าวหมู่บ้านชาวนา
สองคนเดินเล่นในทุ่งดอกไม้สวย ใหญ่นอนหนุนตักปิ่นอนงค์อย่างมีความสุข
ตอนใหญ่หื่นปล้ำปิ่นอนงค์จนเตียงหัก ฉากรัก ฉากโรแมนซ์ต่างๆ นาๆ

ในที่สุดปิ่นอนงค์คอพับแน่นิ่งไป ใหญ่ตะลึง ตะโกนก้อง
“ปิ่น......”

ใหญ่แค้นจัด คำรามลั่น “นังปีศาจ มันอยู่ไหน ฉันจะฆ่าแก”


โปรดติดตาม "ปิ่นอนงค์" ตอนที่ 22